I have been painting for years. Highly nuanced, and by using rough brushstrokes, I explore my human flaws. Stumblingly, and by trial and error, I seek myself over and over again in the language of my paintings.
In the contours of acrylic and on a grand scale, I reveal my and your hurts, things just on the edge of reality … In an expressionist, somewhat monumental, and mostly figurative style, I want to evoke and eventually amplify that what has been hidden … That what is not known or what one does not want to know will overwhelm through coloration.
I sometimes base my work on photographs but there always has to be a story. Imagination and association are very important to me. Via associations I try to breach my own image, to find my own voice.
Sometimes I paint using solely my imagination. My ballpoint drawings for example were made that way. The paintings I am working on at the moment, are inspired by the daughter of my sister who died young, which also exemplifies the previous idea of making story-based creations.
Moreover, I occasionally paint on request as is exemplified by the painting of Louis Paul Boon that I was asked to make by JCI Aalst.
My point of view:
Dag Karolien,
Graag deze reactie, naar aanleiding van uw feedback op mijn tekstje; van hoe ik kijk naar kunst.
Het moet mij van het hart dat uw mail mij, na een eerste lezen, vooral gevoelens van verontwaardiging heeft gebracht.
Mijn tekst die ik u doorstuurde werd acht jaar geleden geschreven. Goed, daarmee wil ik zeker niet zeggen dat ik nu au – fond op een andere manier naar kunst kijk en deze zodoende probeer te lezen.
Waar ik vooreerst duidelijk wil in zijn dat is dat ik deze tekst toen vooral voor mezelf heb geschreven, het was mijn aanvoelen, mijn herkennen, op deze manier probeerde ik de dingen wat te plaatsen.
Dus voor een doelgroep was en is dit niet bestemd, op dat moment was ik daar zeker niet mee bezig.
Bepaalde stukken van deze tekst kunnen zeker nog verder worden uitgediept, zelfs ook in een andere versie. Ik zie dit als een werktekst en derhalve dus te herzeggen en of nog beter, te herschrijven.
Misschien moet er met dat godshebbetje toch ook wat anders?
Dat het warm water al uitgevonden is, daar kan ik nog mee lachen. Als het gaat over het al of niet raadplegen en of respecteren van zoiets als een kunstdiscours, als het gaat over het wel of niet de eruditie hebben om een betekenisvolle kritiek over kunst te kunnen schrijven dan word ik bloedserieus.
Welke schrijvers of teksten leest u zelf graag?
Ik ben psychoanalytisch gevormd, ik kijk dus door een psychoanalytische bril naar het leven en naar de kunst. De teksten die mij inspireren zijn dikwijls Freudiaans en of Lacaniaans georiënteerd.
Cocteau, Bosch, Dali, Picasso, Bacon (figure sitting), Tahon, Gaugin, Fabre, Mccarthy, Beuys, Abramovic, Kokoscka, Beckman (zeker die entartete kunst), Rustin, het zijn kunstenaars die ons als geen ander de verbrokkeling (van de psyche) hebben getoond. Het unheimliche (dat wat verborgen had moeten blijven) wordt voor mij vooral door de betere kunstenaars getoond en dan gaat het niet alleen over het beeldend werk, ik denk ook aan de plastische en (ver)beeldende idiomen in de poëzie en de literatuur. Claus (zeker in zijn Oostakkerse gedichten), Coetzee, Pessoa, Lorca, (zeker in zijn zigeunerromances), Boon (authentiek-particulier!), Shakespeare, de grote Russische en Amerikaanse klassiekers, allemaal laten ze ons proeven van het boven alledaagse en tonen ze ons iets van net achter, naast of onder de realiteit!
Met andere woorden, wat is de waarheid die aan de grondslag kan liggen van een kunstwerk? Zijn wij het die iets van onszelf herkennen in dit beeld? Net naast die blik, dat woord, in die ruwheid van dat materiaal voelen we, zien we iets van een (onze) eigen gekwetstheid, zien we onze eigen onmogelijkheid. In onze eigen onhebbelijkheid, herkennen we iets van datgene wat ons terugwerpt op ons (universele) zelf.
In al hetgeen wat ik hier nu probeer te verwoorden gaat het dus net over iets meer dan te willen horen bij diegenen die pretenderen het warm water te hebben uitgevonden…
De schoonste zo niet belangrijkste ontdekking in mijn toch al halve eeuw durende bestaan betreft dit niet weten. Niets is zo confronterend als teruggeworpen te worden op jezelf! Kunst als de spiegel van de ziel het klinkt misschien cliché maar ik kan daar wat mee! (klinkt het niet dan botst het… ’t Klinkt!)
We kunnen schreeuwen door de mond van de wonde (automutilatie –Abramovic – double edge) en zo een oplossing construeren met de elementen van onze onmogelijkheid. We kunnen schilderen gelijk Lucian Freud en in de vlezige contouren van de schoonheid iets tonen van onze doodsdrift, dus iets van onze onmogelijke relatie met de vrouw. (Grootvader Freud noemt dit sublimering, Lacan het sinthome). We kunnen ook ‘de wanhoop zien als de oermaterie van elke schepping’, en nu citeer ik om eerlijk te zijn, ja ik lees ook af en toe eens iets, Bernard Dewulf.
Het authentieke aan de psychoanalyse is dat het hem vooral gaat over die onmogelijkheid, over dat niet (willen) weten (onbewuste). De psychoanalyse is authentiek en daarom alleen wijselijk te doorvoelen en te begrijpen via de weg van de eigen analyse (iets wat ik toch een kleine 12 jaar heb gedaan).
Kunst? Het schoonheidsideaal (wetenschappelijk) van het maakbare lichaam zoals het ons in onze hedendaagse Westerse consumptiecultuur overvloedig wordt getoond? De rauwheid van het reële? Boezems nog groter, lippen nog voller, het gelaat nog strakker, het lichaam ontdaan van alles wat het subjectief en dus persoonlijk maakt? Ik ben ervan overtuigd dat kunst juist door het tonen van het menselijk tekort (het onbewuste, het rauwe, het reële) de paradigma’s van zijn tijd kan doorprikken. ‘Zonder een vleugje kunst zult u nooit iets nieuws bedenken. We moeten dichters zijn als we de wereld in gang willen houden.’( Karel Capek)
Ik hoop van harte dat ik in mijn schrijven en met mijn schilderijen iets van mijn onbewuste kan laten spreken.
Met vriendelijke groet,
Peter Lievens