– Koppig art
Ik kerf ik krab ik kras
Ik krijs: ik blijf ik beteken
Ik schrijf aan mezelf dat ik ben
Op papier in inkt in blauw in bic
In zwarte inkt ad hoc tot ik stik
Ik kerf ik krab ik kras
Ik schrijf ik blijf ik geloof
Dat ik teken dat ik het weet
Alle uren alle dagen alle weken
Dat ik zeg dat ik het wil dat ik mag
Dat ik blijf dat ik leef dat ik nu kerf
In de nerf van mezelf als op de rand
Die ik niet ken in het vel op het blad
Ik heb je boek gelezen en ik heb dat zeer graag gedaan, ik hou heel erg van de verschillende hoeken van waaruit je aanvalt. Bij momenten heb je me onhoudbaar meegesleept.
Josse De Pauw
Zo, Pablo Perruche is uitgelezen. Het was werkelijk de rem er op zetten om hem niet in één ruk uit te lezen. Wie geboren is in de jaren zestig zal er heel veel uit herkennen, wie de drugs & rock ‘n roll periode meegemaakt heeft evenzeer. Voor alle anderen is het een avontuur waarin je geworpen wordt, een onderdompeling in een periode waar de restjes drugs nog aankleven en waar de verf nooit droog is. Een taal die dan weer rauw en direct is, dan weer lyrisch en humoristisch, maar je zelden onberoerd laat. Een onbekende schrijver die Peter Lievens, maar de moeite van het ontdekken waard.
Anja Van Geert (Academie voor podiumkunsten)
-
Pablo Perruche, je zou denken Zuiderse sferen maar niks is minder waar. Ooit had ik ook een ‘pyruske’ in een vogelkooi in mijn klas, ’t mocht dikwijls vrij rondvliegen. De hoofdfiguur Pablo Perruche heeft zijn naam niet gestolen, hij was als kind en getalenteerd tekenaar gek op vogels, een spotnaam. Ik kan mij niet herinneren ooit zo’n oer-Vlaams boek te hebben gelezen. Wat een kracht, wat een taal, een rauwheid die zijn oorsprong vind in de Vlaamse stroefheid maar die bijwijlen zo lyrisch kan zijn. Ik werd vooral letterlijk omver geblazen en terug meegenomen naar mijn niet zo conformistische jeugdjaren in de jaren ’60 – ’70, een woelige periode die ook mij en veel leeftijdsgenoten heeft gepakt. Tijdens het lezen doemde steeds Tom Lanoyes ‘Sprakeloos’ naar de voorgrond en dit is zeker geen waardeoordeel, integendeel Pablo Perruche vertelt een andere Vlaamse geschiedenis, evenwaardig maar harder, ongepolijst en snel, heel snel. Tussen dat flitsend leesritme krijg je een inkijk in de denkpatronen van een talentvol kunstenaar die worstelt met zijn liefde, zijn lusten, zijn vriendschappen of hoe moet je godsnaam redelijk functioneren als je geest en je gedrevenheid er de ruimte niet voor geven.
Ik zoek naar superlatieven, naar woorden die enigszins kunnen vatten wat ik voelde bij het lezen van dit boek maar ik vind ze niet. Ik werd begeesterd, ontroerd, gepakt en opgevrolijkt.
Jan Stevens
http://www.vandebutanttotbestseller.nl/?p=448
Peter Lievens woont in Erembodegem bij Aalst, het dorp van Louis Paul Boon. En er zijn wel meer parallellen denkbaar tussen deze twee auteurs. Allebei waren het dubbeltalenten: schilders en schrijvers. Allebei hanteren ze in hun proza een rauwe, razende stijl – omdat ze het leven zelf willen benaderen. De schoonheid van ongepolijste poëzie…De lovende woorden van Josse De Pauw waren niet overdreven. Ik heb bijtijden zitten giechelen met dit boek – want Peter Lievens heeft humor (dat had LP Boon ook). Ik heb genoten van de manier waarop hij over zijn jeugd schrijft, in de jaren zestig en zeventig, en over de zeden en gewoonten en de muziek van toen… zo herkenbaar! Ik heb een krop in de keel gehad, meer dan eens… en wie kan onbewogen blijven onder de van erotiek zinderende passages? De lyrische liefdesbetuigingen?En ja, ondanks de in het oog springende gelijkenissen met Boon, is dit een schrijver met een uniek stemgeluid.